Rozdział 38

KATE

Obejrzałam się za siebie i zobaczyłam Lou i Monikę stojących w drzwiach.

- Wy...razem?

- No co ty, ja i Zayn?- zaczęłam nerwowo mówić. Szczerze mówiąc to potrafię doskonale kłamać no ale w tej ssytuacji to co miałam powiedzieć. Oni widzieli co widzieli i nie da się tego wytłumaczyć w żaden inny sposób.

- Mówcie prawdę.

- Dobra, jesteśmy razem- odpowiedział Zayn spokojnie.

- że co? Wy się wcale nie znacie!- krzyknęła Monika a my tylko spojrzeliśmy na siebie.

- Dlaczego nic nie powiedzieliście?!

- Możesz trochę ciszej- zapytał Zayn Lou- Nie powiedzieliśmy bo nie chcieliśmy wysłuchiwać tego że za krótko się znamy, jak to wcześniej powiedziała Monika- tłumaczył im spokojnie Zayn. Wiedziałam że tak będzie.

- Bo ona ma rację. Znacie się jeden dzień, skąd w ogóle możecie wiedzieć że coś do siebie czujecie?!

- Bo wiemy i już- odpowiedział Malik już trochę zdenerwowanym głosem

- Zastanówcie się chwilę. Przecież my wyjeżdżamy do Polski, sądzisz że Zayn tu będzie na ciebie czekał, co ty sobie myślisz?!- krzyczała Monika a mi spływały już łzy po policzkach

- Zayn, a ty?! Nie znasz jej wcale. Może jest z tobą tylko dla pieniędzy. Nie pomyślałeś o tym?- krzyczał Louis do Zayna

- Nie macie prawa się wtrącać!- krzyknął już zezłoszczony Malik. Spojrzałam na niego i ledwo słyszalnym głosem wyszeptałam:

- mówiłam, że tak będzie.

Mimo tego jak cicho to powiedziałam Zayn chyba to usłyszał bo odwrócił głowę w moją stronę. Spojrzałam w jego oczy i wybiegłam z domu. Słyszałam kogoś krzyk, chyba Zayn krzyczał moje imię, ale się nie zatrzymywałam. W głowie miałam słowa Moniki i Lou. Myślałam że mnie lubi a on sądzi że jestem z Zaynem tylko dla pieniędzy. A Monika? Jest moją przyjaciółka, ale jaką? Nagle poczułam ból na całym ciele i nie widzaiłam nic prócz ciemności. Ostatnie co pamiętam to twarz Zayna.

ZAYN

Serce mi zamarło, kiedy zobaczyłem jak ją potrąca samochód. Podbiegłem do niej najszybciej jak umiałem. Wziąłem jej głowę na moje kolana. Miała otwarte oczy ale jej się zamykały.

- Nie, Kate, proszę nie zostawiaj mnie, kochanie, otwórz oczy. Proszę, nie rób mi tego, bądź silna, wiem że dasz radę, zrób to dla mnie, dla dziewczyn, dla twoich rodziców, proszę cię nie odchodź, zostań ze mną.-

Mówiłem do niej ale to nie pomagało, jej oczy się zamknęły. Przyjechało pogotowie, które ktoś pewnie wezwał. Odsunęli mnie od niej i zabrali do karetki. Na szczęście pozwolili mi jechać z nimi. Przez cały czas trzymałem ją za rękę mocno ściskając. Kiedy przyjechaliśmy do szpitala zabrali ją na salę operacyjną. Patrzyłem w drzwi za którymi zniknęła razem z lekarzami i pielęgniarkami. Nie wiem ile tak stałem, ale w końcu oparłem się o ścianę. Nogi się pode mną uginały. Zjechałem po ścianie na podłogę ukrywając twarz w dłoniach. Dopiero wtedy pozwoliłem moim łzom swobodnie spływać po moich policzkach. Dlaczego akurat ona? Boże, jeśli jej się coś stanie to sobie tego nie wybaczę. To ja tam teraz powinienem leżeć, nie ona.

Siedziałem już tam kilka godzin a oni nadal nie wychodzili. Usłyszałem mój telefon, który dzwonił po raz setny. Nie miałem siły go odbierać, ale dzwonek już zaczynał mnie denerwować więc tym razem odebrałem. Dzwonił Harry

- Zayn, gdzie wy jesteście? Wszyscy na was czekamy.

- nigdzie nie jadę, jesteśmy w szpitalu

- Że co?1 Zaraz będziemy.-

nie czekałem aż Harry powie coś więcej tylko się rozłączyłem. Nie potrafiłem usiedzieć w jednym miejscu. Chodziłem po korytarzu kiedy wszyscy się pojawili.

- Co się stało?- zapytał Harry

- Kate miała wypadek, potrącił ją samochód. Operują ją.- wtedy na korytarzu dostrzegłem też Lou. Byłem tak wściekły że rzuciłem się na niego i zacząłem go bić. Na szczęście szybko odciągnęli mnie od niego chłopaki, ale ja i tak nadal kipiałem z wściekłości.

- No i co kurwa?! Teraz jesteście szczęśliwi?! Ona tam walczy o życie i to cholera wasza wina!- krzyknąłem prosto w twarz Monice i Lou- No co tak patrzycie?! Może sądzicie, że wpadła pod ten pieprzony samochód też dla pieniędzy?! Nienawidzę was! To wszystko przez was! Możecie być zadowoleni, w końcu przecież o to wam chodziło!-

Gdyby Liam z Niallem mnie nie trzymali pewnie znowu rzuciłbym się na niego z pięściami. Jak oni mogli to zrobić? Po cholerę się wtrącali. Znowu usiadłem na ziemi próbując się uspokoić. Łzy leciały mi strumieniami. Zobaczyłem że wywożą Kate z sali operacyjnej i ją gdzieś zabierają. Lekarz poprosił mnie do gabinetu, z racji że to ja z nią przyjechałem.

- i co z nią?- zapytałem od razu.

- Jesteś jej krewnym?

- nie, chłopakiem.

- Przepraszam ale nie mogę ci nic powiedzieć.

- Ale proszę pana. Ona tu nie ma krewnych, przyleciała na wakacje z Polski.

- No dobrze, ale zawiadom jej rodzinę. Nie jest najlepiej. Zrobiliśmy wszystko co mogliśmy. Złamała nogę, ma też kilka innych obrażeń. Niestety ale zapadła w śpiączkę.

- Wtedy czas dla mnie się zatrzymał. Moja Kate zapadła w śpiączkę i co teraz? To moja wina, co ja najlepszego zrobiłem?!

- Ale...ale jak to? Kiedy się obudzi?

- Tego nikt nie wie. Może jutro a może w ogóle-

Zamarłem. W ogóle? Ona musi się obudzić, musi żyć. Przecież nie może nas zostawić, nie może zostawić mnie.

- Mogę ja zobaczyć?

- Tak, ale dopiero za chwilę, zawołam cię. I mów do niej jak najwięcej, możliwe że to usłyszy.

- Dziękuję

Wyszedłem z jego gabinetu już kompletnie przybity. Dobrze że nie było tam Lou bo miałem ochotę tak mu przywalić żeby się nie pozbierał. Jak mógł mi to zrobić?!Wszyscy do mnie podbiegli a ja bezwładnie opadłem na krzesło. Dopytywali co z nią.

- Jest w śpiączce. Meg zawiadom jej rodziców.

Nie słyszałem tego o co mnie jeszcze pytali. Zatonąłem we własnych myślach. Przecież ja bez niej nie przeżyję. To nie ma sensu, ona musi do mnie wrócić. Nie wiem ile tak siedziałem. Do tego czasu aż lekarz pozwolił mi do niej wejść. Zobaczyłem jej delikatne ciało całe poobijane i blade. Była podłączona do jakichś urządzeń. Miała jedną nogę w gipsie i mnóstwo zadrapań. Usiadłem na krześle obok łóżka. Złapałem ją za rękę. Była taka zimna. Łza po raz kolejny spłynęła po moim policzku

- Kate

Patrzyłem cały czas na nią i płakałem. Przez kolejne minuty nie mogłem się zebrać żeby coś powiedzieć. Po jakimś czasie mi się jednak udało.

- Skarbie, przepraszam, tak bardzo przepraszam. Wiem, że to moja wina. Wybacz mi, proszę. Powinienem cię chronić, jeszcze dzisiaj obiecałem ci że cię nie skrzywdzę. Przepraszam że cię zawiodłem. Możesz mnie nienawidzić za to wszystko, ale proszę, walcz. Zrób to dla swojej rodziny, dziewczyn, chłopaków. Wszyscy są na korytarzu. Proszę nie zostawiaj ich. Kochanie, ja bez ciebie nie mogę żyć, proszę, proszę walcz , dla mnie, dla nas-

tak ciężko mi było do niej mówić. Siedziałem obok niej długo modląc się aby się obudziła. Poczułem dłoń na moim ramieniu.

- Zayn- spojrzałem na Meggi a ona mnie po prostu przytuliła. Nikt tego nie zrobił odkąd tu jestem. Ona też płakała.

- Louis powiedział nam wszystko. Zayn posłuchaj, ja się bardzo cieszę że jesteście razem. Wiesz, że mi mogliście powiedzieć, bo was oboje bardzo kocham. Jesteśmy przyjaciółmi. Jedź do domu, ja przy niej posiedzę

- Ale...

- Jedź, jest już prawie północ. Przyjedziesz rano.

- Dziękuję

- Jedź z Harrym, czeka na korytarzu.

Podszedłem do Kate i pocałowałem ją w policzek i wyszedłem ze szpitala razem z Harrym. Pojechałem do domu żeby trochę ochłonąć z tego wszystkiego

_________________________________________________

Nie jest zbyt długi. Przepraszam że nie dodałam go wczoraj.  W tym rozdziale jest Kate i Zayn ale to nie znaczy ze Harry i Meg zeszli na drugi plan. Po prostu to taki mały wątek z drugą parą ale nadal to Harry i Meg są tą najważniejszą. Nie chcę żebyście pomyśleli że schodzą na boczny tor.  To tyle, mam nadzieję że się wam podobało ;**